Embedded Files
Historia parafii
Historia parafii
Historia burakowskiej parafii rozpoczyna się około 1940 roku. Józef Przyłuski, bogaty przemysłowiec, sprowadził do Burakowa siostry niepokalanki i podarował im grunt wraz z willą Jutrzenka. Siostry prowadziły tu kursy kroju i szycia, założyły też przedszkole i kaplicę, która została poświęcona w 1941 roku. Służyła ona nie tylko siostrom, ale i okolicznym mieszkańcom, którzy przychodzili szukać tu pocieszenia w czasie wojennej zawieruchy. Po wojnie, gdy kaplica zrobiła się za ciasna, zburzono ją i w tym samym miejscu wzniesiono duży budynek klasztorny z przedszkolem i nową kaplicą. Ośrodek duszpasterski przy kaplicy sióstr niepokalanek p.w. Matki Bożej Jazłowieckiej rozrastał się coraz bardziej, a wiernych przybywało do tego stopnia, że w maju 1994 roku Prymas Polski kard. Józef Glemp erygował w Burakowie parafię. Parafia otrzymała zgodę na rozbudowę i adaptację kaplicy na kościół parafialny. W 1999 r. kard. Józef Glemp uczestniczył w ceremonii poświęcenia i wmurowania kamienia węgielnego, a pięć lat później konsekrował świątynię. Rozbudowę świątyni zainicjował ks. Zbigniew Sajnóg.
W ołtarzu głównym znajduje się marmurowa rzeźba Pani Jazłowieckiej, jedna z pięciu figur wyrzeźbiona przez artystę Oskara Sosnowskiego. Cennym zabytkiem Burakowskiego kościoła jest drewniana figura św. Jana Nepomucena, którą odnaleziono na brzegu Wisły. Okna świątyni zdobią witraże. W lewej ścianie przy witrażach mieści się kamień węgielny.
Parafia p.w. bł. Marceliny Darowskiej jest jedyną parafią w Polsce pod tym wezwaniem.
Artykuł opracowany na podstawie: Kościoły Archidiecezji Warszawskiej, Nasze dziedzictwo, Dekanaty pozawarszawskie, Marta i Roman Laudańscy, Kościół parafialny pw. bł. Marceliny Darowskiej w Burakowie, Warszawa 2006.
O Patronce
O Patronce
Bł. Marcelina Darowska (1827 – 1911), z domu Kotowicz, pochodziła z zamożnej rodziny ziemiańskiej o żywych tradycjach patriotycznych. W październiku 1849 roku poślubiła Karola Weryha Darowskiego. W 1850 roku na świat przyszedł pierworodny syn – Józef, w 1852 roku – córka Anna Karolina. Karol zmarł nagle na tyfus (1852), a rok później na dyfteryt trzyletni Józio. Te dwa odejścia najbliższych i ukochanych osób całkowicie odmieniły życie Marceliny.
Załamana, podupadła na zdrowiu – za radą rodziny – wyjechała do Niemiec. Po kuracji udała się przez Francję do Rzymu. W Paryżu spotkała wybitnego działacza polonijnego i gorliwego duszpasterza „misji polskiej”, ks. Aleksandra Jełowickiego (1804-1873). On też dał jej list polecający do ks. Hieronima Kajsiewicza (1812-1873), wybitnego kaznodziei i kierownika duchowego, który razem z Józefą Karską (1823-1860) zamierzał powołać do życia nową wspólnotę zakonną. 25 listopada 1857 roku zostało założone Zgromadzenie Niepokalanego Poczęcia NMP.
Po śmierci Matki Józefy Karskiej, Marcelina udała się do Rzymu, gdzie 3 stycznia 1861 r. złożyła wieczyste śluby zakonne i objęła obowiązki przełożonej nad czteroosobową wspólnotą. Po uzyskaniu Dekretu Pochwalnego od Stolicy Apostolskiej (1863) Marcelina przeniosła małą wspólnotę z Rzymu do Jazłowca w Galicji, gdzie otworzyła szkołę z internatem dla dziewcząt z wyższych sfer oraz pracowała nad formacją sióstr i programem dydaktyczno-wychowawczym.
Bł. Marcelina Darowska, Jazłowiec, Wyd. SS. Niepokalanego Poczęcia N.M.P. 1939, Biblioteka Narodowa
System dydaktyczno-wychowawczy Matki Marceliny był na tamte czasy niezwykle nowatorski i bliski współczesnej pedagogice i dydaktyce. Do głównych zasad, na których opierała formację sióstr i dzieci, należały: prymat Boga, prawda, wzajemne zaufanie i bezinteresowność.
Matka Marcelina Darowska zmarła w Jazłowcu 5 stycznia 1911 r. pozostawiając po sobie Zgromadzenie liczące około 350 sióstr.
15 grudnia 1994 roku Jan Paweł II ogłosił dekret o heroiczności cnót służebnicy Bożej Marceliny z Kotowiczów Darowskiej, a 25 czerwca 1996 r. dekret o cudownym uzdrowieniu za jej przyczyną Bernarda Jirnov. Dnia 6 października 1996 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w Rzymie.
Liturgiczne wspomnienie bł. Marceliny Darowskiej obchodzone jest 5 stycznia.
Artykuł opracowany na podstawie: Wielcy Polacy z Galicji i Kresów Południowo-Wschodnich, ks. Kazimierz Wójtowicz CR, Bł. Marcelina Darowska z Kotowiczów (1827-1911) z Szulak na Kijowszczyźnie, Białystok 2013.
ks. Jerzy wikieł
ks. Jerzy wikieł
proboszcz, ojciec duchowny dekanatu kampinowskiego
proboszcz, ojciec duchowny dekanatu kampinowskiego
Urodziłem się w Warszawie. Z wykształcenia jestem muzykiem, który odkrył swoje powołanie również do służby w Kościele. W 1985 roku zostałem wyświęcony na kapłana przez ks. kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski. Jako neoprezbiter pracowałem w Warce. Tam współpracowałem z moim przyjacielem ks. Andrzejem Kwaśnikiem. Poprzez parafie w Błoniu, Grodzisku Mazowieckim dotarłem do Starej Iwicznej, gdzie znów spotkaliśmy się z ks. Andrzejem i przez kolejne 14 lat, również w parafii na Sadybie w Warszawie, razem współpracowaliśmy. Ta przygoda i przyjaźń zostały przerwane jego tragiczną śmiercią w katastrofie smoleńskiej. W 2013 r. znalazłem się w Burakowie i od tej pory jestem proboszczem w tutejszej wspólnocie.
Page updated
Google Sites
Report abuse